دیماه سال 72 وارد وزارت ارشاد شدم. طرح احیای مواریث پیشینیان در دفتری به نام دفتر نشر میراث مکتوب به پیشنهاد بنده و با نظر و حمایت آقای مسجدجامعی تأسیس شد.
در آیین بزرگداشت زندهیاد استاد محمدتقی دانش پژوه، حاضران از جوانمردی و بخشندگی آزاده مردی نیکوکار سخت شگفت زده شدند.
کنار پنجرۀ هواپیما نشسته بودم. شهر کوفه و نجف اشرف را از بالا برای اولین بار زیارت می کردم.
آمالها، آرزوهایی دست نایافتنی یا دیر دست یافتنی هستند.
بسیار دیده می شود در روزنامه ها می نویسند: «این استاد دانشگاه فرمود...» بعد که خوب نگاه می کنی، درمی یابی که شخص مذکور تحصیلات عالیه ندارد و مدرک دانشگاهی هم اخذ نکرده است.
اخیراً یکی از علاقمندان میراث مکتوب در اظهار نظری انتقادی به اساس کارها و منشورات میراث مکتوب اعم از کتاب و نشریه، کرده ...
اگر مردم را ارباب خود بدانیم و خود را رعیت آنان، و اگر مردم را مخدوم بدانیم و خود را خادم و اگرهای دیگر.... پس ما باید با کمک مردم به حلّ مشکلات فرهنگی و هنری جامعه بکوشیم و در انجام آن قادر باشیم.فرض را بر این بگذاریم که مردم (نخبگان آنان) از ما بیشتر می دانند و ما نمایندۀ مردم هستیم برای تحقق منویات برحقّ آنان.
خبر درگذشت شادروان محمد زهرایی همۀ علاقه مندان به حوزۀ کتاب و نشر ایران را شگفت زده و اندوهناک کرد. او ستون خیمۀ نشر ایران بود. هر وقت با او می نشستی، به یاد ورّاقان بزرگ تمدن اسلامی می افتادی که تمام کارهای تولید کتاب را اعم از استنساخ، کتاب آرایی، تجلید و فروش را خود انجام می دادند.
قصۀ پر غصۀ کتابسازی و مقاله سازی و فربه کردن رزومه های علمی گویا تمامی ندارد و ظاهراً بنا نیست که گوش شنوایی وجود داشته باشد. گویا بناست بعضی افراد برای خود کرامت و حرمت قائل نباشند که همچنان تعمداً تیرشان به خطا می رود و از همت دیگران برای خود مقاله می سازند و هر هفته کتابی را در سلسله ای پرطمطراق بر پیشانی کتابی دیگر می گذارند و خود گمان می کنند که چون کبک، اگر سر در برف فروکنند، دیگران دیده بر هم می نهند و از خطای آنان چون گذشته شان در می گذرند.
میراث مکتوب در عهد دکتر علی لاریجانی تأسیس شد و در دولتهای دیگر دوام یافت. جناب دکتر علی جنتی هفتمین وزیری هستند که به یاری حق، یاور فرهنگ و هنر کشور خواهند بود. به ایشان خیر مقدم عرض می کنیم و برای ایشان آرزوی توفیق داریم.
دکتر اکبر ایرانی، در یادداشتی به جایگاه، نگاه و شخصیت استاد دکتر مجدالدین کیوانی پرداخته است.